Goeieavond allemaal!

Bij deze weer een update vanuit Argentinië! Ik maak meteen even van de gelegenheid gebruik om twee huishoudelijke mededelingen te doen: ten eerste, ik weet dat Pasen altijd op een zondag valt... dat was dus een grapje.. en de smiley die dat overduidelijk maakte is om een of andere reden verdwenen! Ten tweede, in de vorige fotoserie heb ik later nog foto's toegevoegd die ik wegens een enorm trage internetverbinding niet eerder kon uploaden. Dus mocht je die gemist hebben, gaat dat zien! (de nieuwe fotoserie zal ik binnenkort uploaden)

Er is sinds de vorige update een maand voorbij gegaan en alweer een hoop gebeurd! Ik zal proberen een beknopte, overzichtelijke en gezellige update te geven van alle hoogte-, diepte- en 'gewone' punten.

Om maar te beginnen met de gewone punten: het lab en de taal. Op het lab heb ik het inmiddels goed naar m'n zin, dat had ik altijd al wel, maar nu kan ik ook zelfstandig experimenten etc. doen. Het was een tijdje niet zo uitdagend en daar baalde ik van, maar inmiddels heeft dat zich opgelost en kan ik lekker aan de slag :). Vertragende factoren blijven wel aanwezig in het algemeen en zijn een geldtekort, in vivo onderzoek, en de Argentijnse mentaliteit. Dat geldtekort kan ik eerlijk gezegd nog steeds niet bevatten. Het komt erop neer dat we theoretisch wel geld hebben, er zijn subsidies toegezegd door de regering, maar er ís geen geld omdat de overheid niet betaalt. Dat kan ik vanuit mijn Nederlandse achtergrond niet begrijpen... maargoed het gebeurt hier. En wat doe je eraan..? Verder moeten we altijd wachten totdat de muizen klaar zijn met hun prebehandeling (antiparasieten) en tot de ziektesymptomen tot uiting komen, maar dat hoort nou eenmaal bij het onderzoek. Verder verbaas ik me nog steeds wel eens aan de werkmentaliteit op het lab, en ik kan een lichte irritatie ook niet onderdrukken... Mensen komen zonder pardon te laat en gaan te vroeg weg, uitgaande van een 40-uur (of 36-uur) durende werkweek, en áls ze er dan zijn gaan ze eerst een uur koffie drinken, dan een uur kletsen, dan een uur lunchen om dan eens een keer te beginnen. Dit is natuurlijk niet altijd zo en geldt ook niet voor iedereen, maar het is wel echt een verschil met hoe het op het lab in Nederland gaat. Wel grappig om dit mee te maken natuurlijk, maar ik hou toch meer vast aan de Nederlandse mentaliteit, want ik wil m'n best doen voor deze stage en er zo veel mogelijk uithalen, dat is tenslotte de belangrijkste reden waarom ik hier ben. En dat er een relaxte goeie sfeer op het lab is daar ben ik natuurlijk heel blij mee! Op het gebied van taal: ik ben inmiddels lessen aan het nemen twee keer per week! Voordat ik daarmee begon ging het niet slecht hoor, maar ik begin er nu echt een beetje fanatiek in te worden om dat Spaans zo goed mogelijk onder de knie te krijgen. Enkele grammaticale structuren gebruik ik omdat ik ze door anderen heb horen zeggen, zonder dat ik de grammatica erachter weet, laat staan begrijp. Dus alles wat Leila (mijn lerares) mij nu leert voelt echt als een verademing, omdat ik eindelijk snap hoe het zit en ook in staat ben om het goed toe te passen. Dus ik ben heel blij met de Spaanse lessen! En sinds m'n vorige verhaaltje voel ik me nu wel behoorlijk op m'n gemak om in het Spaans te praten. Locals horen nog steeds na één woord dat ik geen native ben, natuurlijk, maar het is wel steeds makkelijker om met iemand een gesprek te voeren. Heel fijn dat dat steeds minder moeite kost :). En ook erg fijn om grappen te kunnen begrijpen en maken, hoewel nog steeds 'tot op zekere hoogte' geldt natuurlijk.

Om niet al te triest af te sluiten zal ik nú maar de dieptepunten beschrijven. Eigenlijk weet ik maar een dieptepunt en het gaat wat te ver om dat een dieptepunt te noemen :p. Daar komt ie: inmiddels ben ik helemaal alleen in de casa, uitgezonderd mijn tijdelijke ouders dan. Van 11 studenten naar 1. De uitwisselingsprogramma's zijn afgelopen dus iedereen is back naar de USA. Er komt binnenkort wel weer een roomie, maar zo'n groep als afgelopen tijd komt pas weer in september. Geen wereldramp natuurlijk, ik heb inmiddels hier en daar ook andere contacten om dingen mee te ondernemen en ik kan er ook zeker in m'n eentje op uit. Maar toch was het gezellig om voor en na het eten met meerderen op het terras te zitten en mate te drinken en evt. spontaan wat te ondernemen die avond. Maar, niet getreurd, ik vermaak me wel! Heb met m'n Spaanse les, salsales, en af en toe een koffie in het café genoeg om niet elke dag alleen te zitten na het werk en voor het eten. En daarnaast zijn er ook nog genoeg andere dingen te doen in deze stad, dus ben niet bang dat ik me zal vervelen.

Right, tijd voor de hoogtepunten nu. Zijn er eigenlijk een hele hoop, leuke baravonden, één gekke karaokebar-met-Oosterse/Griekse-danseressen-avond, taaluitwisselingsbaravond, koninginnedagfeest op een dakterras met NL-ers, boliches, folklore-avond, salsabaravond met salsaklasje. Stuk voor stuk leuk en gezellig! De hoogtepunten waar ik wat meer over in detail zal treden slaan op de titel van dit verhaal: bezoekje aan het stadje bestaand uit eilandjes Tigre, een voetbalwedstrijd van de Boca Juniors, en een dagtocht naar het pittoreske Colonia in Uruguay.

El Tigre, ong. 40 km ten noordoosten van Buenos Aires is eigenlijk het Giethoorn van Argentinië. Een populair uitstapje in de weekends voor de locals. Dus ik was erg blij toen ik eindelijk, met twee roomies, naar Tigre ging! Ik keek er naar uit om voor de eerste keer BA uit te gaan en wat van het landschap van Argentinië te zien, even wat rust en vergezichten. Tijdens het treinritje bleek dat die landschappen er niet in zaten, van Buenos Aires naar Tigre was het namelijk een aaneenschakeling van woongebieden, één grote agglomeratie. Maar eenmaal in Tigre werden rust en vergezichten zeker waar. Het stadje Tigre is dus vrij toeristisch, heeft ook een groot casino en een amusementspark, en er was (uiteraard) een grote straatmarkt in de haven. Persoonlijk vond ik dat allemaal niet zo indrukwekkend. Wat wél indrukwekkend was, en waar het eigenlijk ook om gaat, is het deltagebied. Tigre is gebouwd aan de monding van de rivier, een deltagebied, en op al die kleine eilandjes staan huizen en straten zijn van water. Er staat zelfs af en toe een verkeersbord in het water, komisch. We hebben een boottocht gemaakt door de rivierdelta, dat was zeker de moeite waard. Het lijkt me fantastisch om in die rivierdelta te wonen, echt idyllisch, maar ja echt praktisch is het ook weer niet. In het donker varen lijkt me niet altijd even makkelijk en ook een verhuizing lijkt me nogal een gedoe. Om voor een weekendje in Tigre te slapen als tripje zou daarentegen zeker niet verkeerd zijn.

Volgende 'avontuur' kan ik wel zeggen: La Boca. Bij menigeen zal de voetbalclub Boca Juniors wel bekend zijn, dé club waar Maradona zijn carrière ooit begon, en de club die bekend staat om de enorme fanatieke aanhangers en dampende wedstrijden. Dus hoewel voetbal me eigenlijk vrij weinig interesseert, stond een voetbalwedstrijd in het Bocastadium zien wel op mijn to-do-lijstje. Nou is Boca zo ongeveer de gevaarlijkste wijk van Buenos Aires en zijn er meerdere keren doden gevallen bij Bocawedstrijden, dus ik wilde dit alleen ondernemen als de gelegenheid zich voor zou doen. En dat was dus het geval: grote sterke Amerikaanse huisgenoten wilden naar Boca gaan, dus ik heb heel onopvallend mezelf ook uitgenodigd voor dit evenement ;). Op een vrije maandagochtend (zoveelste feestdag in Argentinië) ben ik met John naar Boca getogen om kaarten te kopen. Hoewel ik aanvankelijk meer voelde voor de veiligere zitplaatsen, liepen we van de kassa vandaan met staanplaatsen achter de goal, 'popular' genaamd, dus tussen de échte fanatiekelingen. En eerlijk gezegd heb ik me vanaf dat moment een béétje zorgen gemaakt, want wij zijn overduidelijk 'extranjeros' (buitenlanders) en daar houden de types die in Boca wonen over het algemeen niet zo van. We vervolgden onze tocht om de nodige Boca-gear te kopen, ik heb een mooie sjaal en een gele Bocatrui aangeschaft (het begint hier behoorlijk koud te worden dus een extra trui kan sowieso geen kwaad). En we hebben een cd met Boca-stadionsongs gekocht, om goed beslagen ten ijs te komen. Na een bezoekje aan het toeristische 'Las Caminitas', de welbekende gekleurde huisjes, togen we voldaan weer naar ons veilige huis. De volgende woensdag was het zover, Boca speelde tegen Union Española, een club uit Chili en de wedstrijd was voor de Copa Libertadores, de Zuid-Amerikaanse versie van de Champions League (bedankt Bas). Best belangrijk dus (wat mij nog meer slapeloze nachten bezorgde...). Uiteindelijk ging ik, begeleid door 7 Amerikaanse mannen, op naar Boca. In de trein begon het feest al, we volgden wat andere Bocafans naar de coupé waar ze de stadionliederen al ten gehore brachten, begeleid door gebonk op de wanden van de trein. Echt lachen zeg. Wij probeerden natuurlijk mee te zingen, maarja dat is vaak toch wel moeilijk, behalve de song 'dale dale dale booooooo, dale dale dale boooooo, dale dale dale bo, dale dale bo, dale dale boooooo', die was goed te doen. Vervolgens op het treinstation en bij de bus een grote gekte met bocafans, maar goeie sfeer, het schept het band om met z'n allen voor Boca te gaan. Eenmaal aangekomen bij het stadion moesten we een illegale kaartenverkoper zien te vinden, omdat 5 van de 7 mannen nog geen kaartjes hadden. En daarna wilden ze ook nog een bocashirt kopen. En een choripán (de lokale hamburger, met chorizoworst dus). Ik voelde me eerlijk gezegd niet heel erg op m'n gemak toen ik met dronken Amerikanen door het schemerende Boca trok, overal verspreid over de straat (terwijl onze gids die de vijf het stadion binnen zouden leiden zei dat we vooral bij elkaar moesten blijven) en vanuit al die hoeken naar elkaar schreeuwend (terwijl we geen Engels moesten praten en beter nog helemaal niet konden praten om niet al te veel op te vallen). Kortom, een avontuur. Gelukkig zijn die Amerikanen dan ook wel weer zo dat altijd weer veilig uit alle rare situaties waar ze zichzelf inbrengen komen. Dus ik probeerde er maar van te genieten. Er kwam wel wat geduw en getrek aan te pas om het stadion écht in te komen, en het kwam heel goed uit dat we een 'gids' hadden, zodat we wisten welke kant we op moesten. Hij leidde ons uiteindelijk naar een goeie plek. Wat overweldigend zeg! Een groot feest, constant bocaliedjes zingen, liedjes met een Zuid-Amerikaans ritme en iedereen zingt luidkeels mee. Ik vond de sfeer veel positiever dan in NL, ik heb hier geen spreekkoor gehoord. Ook opvallend dat tijdens de rust en na de wedstrijd iedereen rustig ging zitten, beetje babbelen, helemaal niet agressief of ongeduldig (gelukkig). Het stadion is opvallend compact, ik kon de wedstrijd heel goed zien, ik herinner me van NL-se stadions dat je zo ver weg zit dat je het veld aan de andere kant nauwelijks ziet. Ik kon het alleen niet zien wanneer er in de goal aan mijn kant gescoord werd, omdat er allemaal mensen voor me op palen stonden om de vlaggen vast te houden. Maar dat maakte helemaal niets uit, ik vond het sowieso geweldig. En omdat sommige liedjes wel 20 minuten aanhielden kan ik inmiddels ook behoorlijk de tekst meezingen! Was een spannende wedstrijd ook trouwens, in de laaste minuut besliste Boca: 2-1 winst! Uiteindelijk ook zonder gids veilig naar huis gekomen met een fantastische herinnering. Ik heb van dit event helaas geen foto's of filmpjes gemaakt, want ik durfde niets van waarde mee te nemen op deze trip. Voor de geïnteresseerden, op youtube zijn een hoop filmpjes te vinden die een indruk geven van de sfeer. Bijvoorbeeld deze, het vak wat je ziet is waar ik me bevond:http://www.youtube.com/watch?v=oWhpPoJJMBs&feature=related .

Dan het laaste hoogtepunt: tripje naar Colonia in Uruguay wat ik gister heb ondernomen. Om mijn toeristenvisum van 90 dagen te verlengen moest ik binnenkort een keer de grens over en weer terug. De makkelijkste manier om dat te doen is om vanuit Buenos Aires de boot naar het plaatsje Colonia del Sacramento in Uruguay te nemen, een boottochtje van 1,25 uur. Ik ging met twee Duitse meisjes die ik en John een week eerder in de trein hadden ontmoet. Zo kan het gaan ;). Van tevoren tickets kopen was niet gelukt, dus op goed geluk gingen we in alle vroegte naar de terminal om de boot van 8 uur te halen. En dat was gelukt, we konden tickets kopen aan de balie! Wat grappig was en ook weer zo typerend: in de rij voor de douane, na de tassencontrole (incl. drugshond) zagen we dat de twee andere meiden ook Holanda als nationaliteit hadden, wat Alemania moest zijn. Dus weer terug naar de balie, nieuwe boardingpass en opnieuw door de tassencontrole en langs de drugshond en opnieuw in de rij. Toen bleek dat een van de meiden wel Alemania als nationaliteit had, maar al mijn gegevens (naam, geboortedatum, paspoortnummer). Dus voor de derde keer langs de tassencontrole en de drugshond. Typisch toch dat dat hier zo kan, best belangrijk dat je gegevens kloppen met je paspoort toch als je de grens over wil..? Tot drie keer toe ook...Welcome to Argentina. Lekker geslapen op de boot en toen ons verbaasd over de schoonheid van Colonia. Het is een klein pittoresk stadje, aan het water dus, met een variëteit aan boomsoorten, oldtimers, heeft een vuurtoren en een basiliek, en verder wat winkeltjes en restaurantjes. Terwijl we door het stadje liepen kwamen we een groep bekenden van één van de Duitse meiden tegen, de rest van de dag met z'n achten opgetrokken, was erg gezellig. Heel rustig aan gedaan, door het stadje gewandeld, koffie gedronken, geluncht. Bier gedronken, net níet op het strand, maar wel met pittoresk uitzicht op de vuurtoren en zonsondergang, en toen weer een hazenslaapje in de boot naar Argentinië. En ik mag hier vanaf gister weer officieel voor 90 dagen blijven!

Dat was het weer voor vandaag, veel groeten aan iedereen en ¡hasta luego!

Liefs Eline