Hallo allemaal!

M´n laatste weekje in Argentinië zit eraan te komen! Ik zit nu in El Bolson, zonnig hippiedorpje midden in de Andes, en hoewel zo´n 1.691km verwijderd van Buenos Aires, het gaat lukken om het vliegtuig naar de herfst te halen! Ben nu 3,5, bijna vier weken op reis, en het is fantastisch, een hoop ervaringen!

Om bij het begin te beginnen: Ushuaia, a.k.a. het einde van de wereld! Een schattig klein dropje, omgeven door sneeuwtoppen en gelegen aan een baai van het Beaglekanaal. Hier heb ik op de gletsjer gestaan, in het nationaal park Vuureiland gewandeld, op het Beaglekanaal gevaren, het gevangenismuseum bezocht (vroeger werden alle boeven naar Ushuaia verbannen). Én natuurlijk het lokaal gebrouwen bier gedronken in dé bar aan het einde van de wereld: Dublin!

Toen gevlogen naar El Calafate, de uitgangsbasis om dé beroemdste gletsjer Perito Moreno te zien. Dit was werkelijk indrukwekkend, een gi-gantische massa ijs voor je neus, en een stilte die wordt onderbroken door oergeluiden van krakend ijs, en ijsbrokken die in het meer vallen. Echt indrukwekkend. Heb ook een trekking óp de gletsjer gedaan, met ijspinnen, waar de spleten in de gletsjer en laguna´s te zien zijn. Erg bijzonder! Een groot voordeel is ook dat het laagseizoen is, waardoor het echt de gletsjer en ik waren. Geen ellebogenwerk om de beste foto te nemen. Dit is trouwens gedurende de hele trip een gróót voordeel, hoef nergens vooraf te reserveren en wandelpaden zijn niet volgeladen met toeristen.

Toen doorgegaan naar El Chalten, dé hoofdstad voor trekking! Met twee Argentijnen die ik in het hostel had ontmoet een trekkingteam gevormd, en begonnen met de 7-uurse trek naar een gletsjer. Dit was een barre tocht! Patagonië staat bekend om zijn wind, en ik kan je vertellen, dat is NIET overdreven! Aangekomen bij de gletsjer en het meer een wind die me meerdere keren letterlijk omver blies, komend vanaf de gletsjer, dus koud en vaak met sneeuw-hagel. Echt ruig, en dat is ook te zien in het landschap, behalve wat vogels leven er amper dieren, zelfs bomen hebben grote moeite om te groeien. Wel heel erg gaaf en daar middenin te lopen en de krachten van de natuur te ondervinden. Goed, eenmaal bij het meer aangekomen leek het ons een goed idee om nog een uurtje verder naar het uizichtspunt te lopen. Dit bleek een flinke uitdaging te zien. De route liep over een berg rotsen aan de rand van het meer, en door die vreselijke wind leek het ons beter om offroad door het bos te lopen, wat betekende dat we door sneeuw en over watervallen klimmend uiteindelijk een stuk bóven het uitzichtpunt uitkwamen. En ook weer terug moesten. En racen tegen de klok. Maar het was erg gaaf en we hebben ook enorm gelachen om alle keren dat we bijna van de berg afgeblazen werden. De volgende dag in de regen een korte wandeling gedaan, géén goed idee want na twee uurtjes was ALLES nat en koud. Dus de rest van de dag spelletjes gedaan en film gekeken dicht bij de verwarming. Was al lang geleden dat ik dat voor het laatst had gedaan dus helemaal niet verkeerd! :) Helaas heb ik de toppen van de Fitz Roy (voorkant van de Lonely Planet) niet gezien, waren alle dagen in wolken gehuld.

Vanuit El Chalten ben ik doorgegaan naar het plaatsje Puerto Natales in Chili, de uitvalsbasis voor het nationaal park Torres del Paine. Ik heb in een dag de belangrijkste trek van dit park gedaan naar de basis van de beroemde Torres (= torens). Dit was ook een barre tocht, ik was alleen, en soms écht bang de afgrond ingeblazen te worden. Er waren stukken over sneeuw wat me sowieso al niet zo goed af gaat (mensen die mij ooit op skies hebben gezien weten wat ik bedoel :p), bemoeilijkt door de wind die dichterbij de top steeds sterker wordt. Ter vergelijking, het laatste stuk naar de top, klauterend over grote keien, voelde ik me precies zoals Frodo zich gevoeld moet hebben toen uiteindelijk het moment daar was om de ring te vernietigen. Kapot, pijnlijke voeten, constant vechtend tegen de krachten der natuur, maar toch vastbesloten om het doel te bereiken. En het was het waard! Erg indrukwekkend om dan die toppen te zien herrijzen na alle inspanningen.

Na dit avontuur ging ik vanaf Puerto Natales op de boot, door de Chileense fjorden richting Puerto Montt in Chili. Deze boottocht duurde 4 nachten en 3 dagen en was een erg leuke ervaring. Slechts 10% van de boot was gevuld (35 mensen op 300 plekken) wat helemaal niet slecht was: gratis room upgrade, geen lange rijen bij het buffet, en áltijd plek op de sofa´s in de pub. Nadeel was dat afwijkingen van de route om op extra mooie plekken te komen niet gedaan werden, was het het seizoen niet voor. Ook heeft het een hele dag geregend, dus het was vooral ín de boot te doen. Hele gekke ervaringen, 3 dagen ´opgesloten´ op een boot zonder dat je iets kan doen, én zonder internet, met mensen die je allemaal niet kent. De drie maaltijden waren de enige vaste tijdspunten op de dag, waardoor je eigenlijk de hele tijd uitkijkt naar het volgende eetmoment, vreselijk :p. Verder gekaart, geschaakt op het dek (oké maar één keer), gelezen, reis gepland, hints gespeeld, en natuurlijk gepraat. Gelukkig waren er leuke mensen op de boot en er vormde zich al snel een groep van ong 7 personen uit samengevat ´Europa´, allemaal alleen reizend, waarmee ik daarna nog een dagje in Chili heb doorgebracht. En wel in Puerto Varas, een pittoresk dorpje aan een meer, met uitzicht op twee besneeuwde vulkanen. Heel mooi.

Daarna ben ik met een (veeeel te dure!) bus-en-boottocht over verschillende meren naar Bariloche in Argentinië getogen. Mijn gezelschap deze dag was een groep gepensioneerde Mexicaanse vrouwen, die duidelijk níet vies waren van een beetje botox. Dus die dag heb ik me voornamelijk alleen moeten vermaken, maar dat lukte wel aangezien ik me constant in een of andere parodie waande met die ongelooflijk lelijk opgemaakte en plastische gezichten.

Bariloche is een heel toeristische stad, waar Argentijnse scholiertjes naartoe gaan om te partyen na hun eindexamens. En laat het nou precíes die periode zijn toen ik er was... Heb er eerlijk gezegd geen last van gehad, maar ik vond Bariloche als stad niet zo aantrekkelijk. Maar... de omgeving daarentegen maakt ALLES goed, is werkelijk adembenemend. Het gebied wordt het zeven-merengebied genoemd, bestaande uit bergen en meren, wat tot ontelbare prachtige uitzichtspunten leidt, verborgen strandjes en superhelder water van de meren. Naast de gebruikelijke wandelingen heb ik hier ook iets spectaculairs gedaan: een tandemvlucht met een parapent! Dat wil zeggen, met parachute van een berg afrennen en dan vliegen! (met instructeur). Was heel gaaf, best spannend ook, maar echt heel mooi uitzicht en gaaf om te vliegen!!! De foto´s komen later.

Daarna heb ik wat kleine dorpjes bezocht in het merengebied, deels om het landschap op de route te kunnen zien, en omdat het stikt van nationale parken! Helaas ben ik bij de wandeling vanuit Villa La Angostura, afgelopen dinsdag, gevallen in het bos en m´n knie flink bezeerd. Ik moest nog 3km doorstrompelen om bij het einde van de wandeling aan te komen, en kon gelukkig de boot terug pakken (i.p.v. 12 km wandelen). Behalve een wond was de knie heel erg opgezwollen en deed pijn om hem te bewegen. Een behoorlijke domper dus want wandelen zat er de komende tijd niet in. Zoveel moois om je heen maar je kan er niet naar toe! Zelfs naar de busterminal wandelen was al teveel, dus het zag er naar uit dat ik een tijdje in Villa La Angosture zou moeten blijven. Gelukkig ontmoette ik twee Argentijnen in m´n hostel die me aanboden mee te rijden in hun auto naar het volgende dorpje. Dat was een geschenk uit de hemel, comfortabel met m´n knie, tóch op weg, en goed gezelschap. Vrijdag hebben ze me weer meegenomen naar Bariloche en ik ben toen doorgegaan naar El Bolson.

En dan zijn we weer terug bij het begin van m´n verhaal! Dit leuke dorpje is ook omgeven door prachtige natuur, maar ik krijg daar helaas weinig van mee omdat ik nog steeds niet fatsoenlijk kan lopen... Behoorlijk vervelend dus. Van de andere kant is het ook niet verkeerd om een boekje in de zon te lezen (de lente is duidelijk begonnen hier!). Of een blog bij te werken. Over drie uur stap ik in de bus om horizontaal Argentinië te doorkruisen richting de oostkust. Op naar Puerto Madryn om de walvissen te gaan zien!

Liefs!
Eline